معضلی به نام «اسیدپاشی» در جامعه‌ی ما درد تازه‌ای نیست، همچنان که محدود به حوزه‌ی معنایی نام خود هم نیست؛ داغ-نشانِ کهنه‌ای‌ست از ستمی فراگیر که با نمودهای بی‌شمار خود، بی‌وقفه بر تن و روان زنان دیار ما زخم می‌زند. برای تبیین نمودهای ستم بر زنان که هر روز در جامه‌های کهنه و نو تکرار می‌شوند، و تحلیل چگونگی گذار جامعه به این قهقرا و توقف در آن می‌توان از نظرگاه‌های متنوع جامعه‌شناختی، روان‌شناختی، فمینیستی و طبقاتی و غیره کمک گرفت تا سرانجام با نگاهی تلفیقی‌ و کل‌نگر به درکی جامع از مساله رسید.